Opodatkowanie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych to uproszczona, a zarazem fakultatywna forma rozliczeń z fiskusem. Gdy zostaną naruszone jej warunki, podatek trzeba opłacać na zasadach ogólnych.
Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych stanowi fakultatywną formę opodatkowania, w której wartość podatku nalicza się według niższych stawek podatku stosowanych do przychodu (czyli bez uwzględnienia kosztów).
Nie każdy jednak może wybrać tę formę opodatkowania. Konieczne jest spełnienie wskazanych w ustawie warunków. By móc stosować opodatkowanie w formie ryczałtu, przychody nie mogą przekroczyć równowartości 150.000 euro (czyli 661.680 zł).
Opodatkowanie ryczałtem wyklucza także m. in. osiąganie chociażby w części przychodów z prowadzenia aptek.
Utrata prawa do ryczałtu
W przypadku utraty warunków uprawniających do opodatkowania ryczałtem od przychodów podatnik jest zobowiązany, poczynając od dnia, w którym nastąpiła ich utrata, opłacać podatek dochodowy na zasadach ogólnych, czyli według skali podatkowej (przy zastosowaniu stawki 18 proc. do dochodów równych 85.528 zł oraz 32 proc. do nadwyżki).
UWAGA! W takiej sytuacji za podstawę do określenia podatku dochodowego przyjmuje się dochód osiągnięty po utracie warunków do opodatkowania w formie ryczałtu.
Od tego momentu konieczne jest prowadzenie właściwej księgowości (przeważnie będzie to książka przychodów i rozchodów – przyp. red.).
Również w przypadku, gdy podatnik lub spółka dokona sprzedaży towarów handlowych lub wyrobów, lub uzyska przychody ze świadczenia usług na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, traci prawo do ryczałtu. W takiej sytuacji, poczynając od dnia uzyskania tego przychodu do końca roku podatkowego, należy opłacać podatek dochodowy na zasadach ogólnych.
Brak stosownej ewidencji
Podatnicy, jak również spółki, których wspólnicy zadeklarowali opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, z zasady zobowiązani są posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencję wyposażenia oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, stanowiące niejako podstawę do wyznaczenia wartości podatku.
Obowiązek prowadzenia ewidencji nie dotyczy podatników osiągających przychody z najmu prywatnego, jeżeli ich wysokość wynika z umowy zawartej w formie pisemnej.W przypadku braku wspomnianej ewidencji lub prowadzenia jej niezgodnie z warunkami wymaganymi do uznania jej za dowód w postępowaniu podatkowym, fiskus sam ustala wartość niezaewidencjonowanego przychodu, a także wartość należnego podatku.
Kwotę podatku, którą należy odprowadzić do urzędu skarbowego, organ podatkowy ustala jako pięciokrotność stawki, która byłaby zastosowana do niezaewidencjonowanego przychodu w przypadku właściwego jego ewidencjonowania. Ryczałt ten nie może być wyższy niż 75 proc. ustalonego przychodu.
Przeczytaj także: Allegro + ryczałt = prosty biznes
Elżbieta Węcławik, Adam Bujalski – Tax Care
Fot. Getty Images